Klub Stodoła

Nie wszyscy wiedzą, ale swoje istnienie Stodoła zawdzięcza w dużej mierze braciom radzieckim... Tak, tak. Nasi wschodni sąsiedzi zafundowali nam Pałac Kultury i Nauki, a to właśnie w dawnej drewnianej stołówce, w której jadali budowniczy PKiN zaczęto organizować wieczorki taneczno-kabaretowe, które dały początek Stodole – Centralnemu Klubowi Studentów Politechniki Warszawskiej.

Oficjalne otwarcie nastąpiło 5 kwietnia 1956 roku.

Od tego czasu (z baraku przy ul. Emilii Plater) klub przeprowadzał się czterokrotnie: na ulicę Trębacką (barak będący zapleczem przy odbudowie Teatru Wielkiego), Wspólną (była świetlica Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych), Nowowiejską (dawne Kino Oka) i wreszcie w roku 1972 do nowo wybudowanego lokalu przy ulicy Batorego 10.

Przez wszystkie lata działalności Stodoły znalazły tu swoje miejsce wszystkie najważniejsze muzy: kabaret, film, teatr, taniec, literatura, muzyka, fotografia.

W roku 1973 doszło do połączenia różnych filmowych organizacji studenckich i pod wspólnym szyldem Studenckiego Centrum Filmowego znalazły one swoje miejsce w Stodole przy ul. Batorego. Nowy lokal był wyposażony w sprzęt pozwalający na profesjonalną produkcję filmów. W latach 1973-1977 zespół SCF zrealizował kilkadziesiąt filmów krótkometrażowych. Niektóre z nich otrzymały nagrody na ogólnopolskich festiwalach filmowych: „Wojna z Eskimosami” (Grand Prix za zestaw filmów na Studenckim Festiwalu Filmowym, Kraków 1972, praca zbiorowa), „Zaraz wracam” Ewy Młożniak (I Nagroda na Studenckim Festiwalu Filmowym, Kraków 1974). Ważną pozycją dla historii Stodoły był film Jerzego Karpińskiego „Korowód”. Powstał on na dwudziestolecie klubu i utrwalił najważniejsze momenty w historii Stodoły.