Tężnie Ciechocińskie

Ciechocińskie tężnie to unikatowe i zarazem największe w Europie drewniane konstrukcje służące do zwiększania stężenia soli w solance. Zostały zaprojektowane w XIX wieku przez inżyniera Jakuba Graffa, profesora Akademii Górniczej w Kielcach. Stanowią jeden z elementów ciągu technologicznego służącego do produkcji ciechocińskiej soli spożywczej. Trzy tężnie o łącznej długości 1742,3 m i wysokości niemalże 16 m to również naturalne inhalatorium z bogatym w jod mikroklimatem.

Tężnie stanowią drugi etap w procesie produkcji soli gdzie następuje stopniowe zwiększanie stężenia solanki. Najmniejsze stężenie jest na tężni nr I (9%), tężnia nr III (16%) a największe na tężni nr II (30%), stąd solanka rurociągami płynie do warzelni soli (trzeci etap produkcji soli) gdzie produkowana jest sól, szlam i ług leczniczy. Pierwszym etapem w procesie produkcji soli jest pompowanie solanki ze źródła nr 11 fontanna Grzybek.

Tężnie działają również niczym gigantyczny filtr powietrza. W 1996 roku w szlamie i soli z tężni w Ciechocinku wykryto radioaktywne izotopy cezu (Cs-134 i Cs-137) pochodzące z katastrofy elektrowni jądrowej w Czarnobylu (1986), jednak ich stężenie w tych produktach nie stanowiło zagrożenia dla zdrowia ludzi[3].

W 2017 r. zespół tężni i warzelni soli wraz z parkami Tężniowym i Zdrojowym został wpisany na listę Pomników Historii.